O Birce słyszał niemalże każdy, kto choć trochę interesuje się realiami życia z epoki Wikingów. Powstała około 750 roku, przez ponad dwieście lat była głównym ośrodkiem handlowym Północy Europy. Znajdowała się na wyspie Bjorko, co oznacza “wyspę brzóz” [tłum.aut].
Birka była miejscem, w którym spotykały się najróżniejsze kultury. Handlowano w niej zarówno dobrami okolicznych rzemieślników, ale również wyrobami importowanymi z całej Europy, a nawet Bliskiego Wschodu.
Wedle kronik, Birka była znacząca z powodu obecności portu oraz odbywających się w okolicy zebrań ówczesnego rządu. Nic więc dziwnego, że już w dziewiątym wieku wybijali oni swoje własne monety. Dla porównania, denary Princes Polonie wybijano dopiero w wieku jedenastym.
Gdy nadeszła druga połowa dziesiątego wieku, zmiany klimatyczne odcięły wyspę od najbliższego dostępu do Morza Bałtyckiego. Birka więc opustoszała, a jej mieszkańcy, liczący od pięciuset do tysiąca osób, przenieśli się ledwie 35 kilometrów na północny zachód. Tam założone zostało chrześcijańskie miasto Sigtuna, które odwiedzać można po dziś dzień.
Obecnie stanowiska archeologiczne w Birce stanowią kopalnię wiedzy o ubiorach i ozdobach z epoki wczesnego średniowiecza. Odkryto tam liczne pochówki, w których liczna fragmentów wełny, lnu i jedwabiu sięga blisko pięciu tysięcy. W czerwcu 2022 archeolodzy odkryli w pobliskim jeziorze szkutnię, co jest pierwszym tego typu znaleziskiem na świecie. Wyłożone kamieniami zagłębienie w ziemi zawierało fragmenty drewnianej łodzi, duże ilości nitów oraz narzędzia do obróbki drewna.
Fotografia w nagłówku przedstawia rekonstrukcję wikińskich zabudowań w Birce. Autor zdjęcia: Ellgaard Holger.
