Klasztor w Lindisfarne założono w VII wieku. Ówczesny król zwrócił się do innego klasztoru o przysłanie misjonarzy w celu ewangelizacji świeżo zjednoczonych terenów obecnej Wielkiej Brytanii. Jednym z tych misjonarzy był mnich Aidan, podobno niezwykle charyzmatyczny. Dostał on do dyspozycji niewielką wysepkę Lindisfarne, na której założył klasztor. Choć w miejscu tym powstał jeden z piękniejszych iluminowanych manuskryptów, Ewangeliarz z Lindisfarne, to nie z zawartości biblioteki znane jest to miejsce.
W roku 793, jak rzecze kronika, niezwykle pechowe sytuacje spotykały mieszkańców wyspy. Widziano płonące znaki na niebie, błyskawice, smoki, trąby powietrzne. Ponadto niedługo później wystąpiła klęska głodu. Jakby tego było mało, dokładnie ósmego czerwca, “przybyli poganie i zniszczyli boży kościół w Lindisfarne, grabiąc i mordując [tłum.autora]”. Rzeczonymi poganami byli Wikingowie, którzy przybili na swoich smoczych łodziach do wyspy.
Atak na Lindisfarne nie był pierwszą wizytą skandynawskich wojowników na Wyspach. Kilka lat wcześniej trzy statki nordyckich mężczyzn przybiły do brzegów Wessex, aby następnie… wybić cały batalion królewski, który miał poprowadzić ich na dwór. Jednakże sytuacja na Lindisfarne była wyjątkowa – zaatakowano miejsce sakralne, zbeszczeszczone zostało “święte serce Nortumbrii”. Ten akt agresji do dzisiaj uznaje się za początek epoki wikingów w Brytanii.
Najazd w 793 nie był ostatnim. Ciągłe ataki Normanów zmusiły wreszcie pozostałych przy życiu mnichów do opuszczenia klasztoru w 875 roku. Reaktywowano go dopiero niemal dwieście lat później, już za czasów dynastii normandzkiej.
Dziś klasztor już nie istnieje. Został zamknięty w XVI wieku, kiedy zasiadający wówczas na tronie Henryk VIII zlikwidował wszelkie zgromadzenia zakonne jako część swojej reformy kościoła. Z pięknej budowli pozostały ruiny, udostępniane dzisiaj do zwiedzania.
Pozdrawiamy i zapraszamy do naszego sklepu!
Fotografię w nagłówku wykonał Nicholas Mutton i przedstawia ona widok na ruiny klasztoru Lindisfarne.