Kozły kojarzą się jednoznacznie z jednym – kozłem ofiarnym. Jest to jedna z symbolik tego zwierzęcia, pochodząca z pewnej tradycji judaistycznej. Polegała ona na przeniesieniu wszystkich win ludu na zwierzę, a następnie złożeniu tego zwierzęcia w ofierze. Dzisiejszy kozioł ofiarny działa podobnie, z tą różnicą, że to jedna z osób staje się ofiarą.
Nieco bardziej optymistycznie do tych zwierząt podchodzili starożytni Rzymianie. To oni przypisywali uzdrawiającą moc niektórym częściom ciała kozłów. Choć dla zwierząt nie kończyło się to dobrze, być może przyczyniło do postrzegania ich jako symbolu siły witalnej, potencji i uporu.
Wśród starożytnych kozły można było spotkać także w innych sytuacjach – obchody Dionizji przeprowadzano w kozich skórach, a antyczne tragedie w dosłownym tłumaczeniu to “pieśni kozła“.
Wśród wierzeń nordyckich najbardziej znane są dwa kozły boga Thora. Tanngrisnir (Zgrzytający zębami) oraz Tanngnjóstr (Miażdżący zębami) ciągnęły rydwan Gromowładnego, wydając dźwięki grzmotów. Ponadto ich właściciel mógł je w razie potrzeby spożyć, a następnego dnia wracały do życia. Poza tym, kozy i kozły powiązywano również z Odynem i składano mu je w ofierze. Boska koza Heidrun przebywała na szczycie drzewa Yggdrasil, żywiąc się jego liśćmi. Jej mleka używano do przyrządzania miodu pitnego dla bogów. Wśród bóstw skandynawskich znajdował się także Tyr, patron wojny i walki, którego przedstawiano niekiedy pod postacią kozła.
Grafika w nagłówku przedstawia obraz pod tytułem “Kozioł ofiarny” autorstwa Williama Holmana Hunta.
