W malowniczym terenie krainy polskich jezior, w otoczeniu rozległych pól i leśnych zagajników, znajduje się niewielka wieś Grunwald. Pierwsze wzmianki o niej pochodzą z XIV wieku, a więc stulecie przed tym, jak stała się okolicą jednej z ważniejszych bitew średniowiecznej Polski i Europy. Teren pomiędzy Grunwaldem, Stębarkiem, Łodwigowem i Ulnowem jest pomnikiem historii od 2010 roku. Obejmuje łąki i tereny zalesione, na których z największym prawdopodobieństwem stoczono bitwę. W szranki stanęło wówczas około pięćdziesiąt tysięcy wojowników.
Po stronie krzyżackiej było około dwudziestu jeden tysięcy zbrojnych. Chorągwie krzyżackie stacjonowały, co ciekawe, bliżej Grunwaldu, niż sama bitwa. Obóz wrogich sił znajdował się około kilometra od wsi. Pod dowództwem Ulricha von Jungingena stawiły się nie tylko siły krzyżackie, ale i rycerstwo czeskie, pomorskie i śląskie. Według najnowszych badań, obok 51 chorągwi krzyżackich walczyli również Słowianie, Prusowie i niektórzy Litwini.
Polskie rycerstwo zawierało się w 50 chorągwiach, w co wliczani są także Czesi, Ślązacy, Szwajcarzy i lennicy polscy. Czterdzieści chorągwi przysłała Litwa – w tym zawierali się także Tatarzy oraz oddziały Nowogrodzkie i Pskowskie.
Bitwa rozegrała się dwa kilometry od Grunwaldu. Zbrojni polscy, litewscy, ruscy i tatarscy, pod dowództwem Władysława Jagiełły, rozgromili wrogie wojska krzyżackie. Wygrana ta nie została jednak wykorzystana do zniszczenia zakonu całkowicie. Malborku, stolicy Zakonu, nie zdobyto. Tamtejsi obrońcy byli już gotowi do obrony, kiedy Jagiełło dotarł pod twierdzę… ale o Oblężeniu Malborka innym razem…
W opisach ogromnej bitwy pod Grunwaldem nadal występują liczne rozbieżności – począwszy od ilości zbrojnych, przez czyny doradcy Jagiełły, po okoliczności śmierci dostojników Zakonu. Jedno jest jednak pewne – bitwa pod Grunwaldem zostawiła ślad na społeczeństwie dużej części Europy i na zawsze pozostała w kulturze.
Obraz w nagłówku przedstawia obraz olejny Feliksa Sypniewskiego “Przed bitwą pod Grunwaldem”.
