Choć zaliczany w poczet bogów, Loki tak naprawdę wywodził się z rodu olbrzymów. Był synem olbrzyma Farbautiego oraz Laufey. W przeciwieństwie do większości nazwisk tworzonych z imienia ojca, Loki nosił je po matce – Laufeyson.
Loki miał wyjątkową zdolność do zmiany swojej postaci, łącznie z płcią. W wielu mitach pojawia się pod postacią łososia, ptaka, pchły i innych. Jako klacz staje się matką Sleipnira – ośmionogiego rumaka, który podarował Odynowi. Loki urodził również wielkiego wilka Fenrira oraz węża-smoka Jormunganda. Miał także dwóch synów z żoną Sigyn – Valiego i Narviego.
Jedną z najbardziej charakterystycznych cech Lokiego była jego skłonność do psot i krzyżowania planów innym bogom. Zazwyczaj były one niegroźne lub opierały się na unikaniu przez olbrzyma odpowiedzialności. Przykładowo, pewnego razu zastawił własną głowę w zakładzie z dwoma karlimi kowalami. Przegrał, ale nie stracił głowy. Wykpił się stwierdzeniem, że postawił głowę, a nie szyję. W zemście karły ucięły mu język oraz zszyły usta, aby ukarać go za krzywoprzysięstwo.
Niektórych z uczynków bogowie jednak nie byli w stanie mu wybaczyć. Miarka przebrała się, gdy Loki doprowadził do śmierci boga piękna, Baldura. Był on uwielbiany przez wszystkie istoty, więc próbowano go wskrzesić. Jednak plany te pokrzyżował Loki. W ramach kary olbrzym został przykuty do skały, a nad nim znajdował się wąż, którego jad padał na twarz skazanego. Przy Lokim trwała jego żona, Sigyn, która trzymała misę zbierającą jad. Gdy misa przepełniała się, bogini wylewała jej zawartość. Wtedy kropla jadu spadała na twarz Lokiego, który wzdrygał się, powodując trzęsienia ziemi.
Sytuacja ta trwać miała do Ragnaroku, kiedy to bóg psot miał wyswobodzić się i, w ramach zemsty, stoczyć walkę z strażnikiem Asgardu – Heindallem. Wedle przepowiedni, walczący mieli zadać sobie nawzajem śmiertelne ciosy.
Grafika w nagłówku przedstawia fragment obrazu pod tytułem “Loki” autorstwa Kristiana Zahrtmanna.
