Dziki znalazły swoje miejsce w większości mitologii, które powstały na terenie występowania tych zwierząt. Często kojarzone były zarówno ze słońcem i jego bóstwami, na przykład Apollem, jak i z mrokiem i zimą, kojarzone przykładowo z Sethem. Dzik w wielu mitologiach był także przyczyną śmierci bóstw i bohaterów, takich jak Ozyrysa i Adonisa.
Już w starożytnym Babilonie uważano dziki za posłańców bogów, a w określone dni zakazywano spożywania ich mięsa. Wśród Celtów symbolizowały druidów, ponieważ żywiły się żołędziami świętego dębu oraz truflami, które “stworzyły pioruny”. W mitologii greckiej dzik symbolizuje wielu bogów, w tym Aresa, Artemidę czy Posejdona. W czasach antyku posiadał także cechy i walecznego wojownika, i budzącego grozę potwora. Określany był jako gwałtowny, zapalczywy, porywczy czy brutalny.
W mitologii skandynawskiej dzika powiązywano był z bogiem płodności Freyrem. Posiadał on wyobrażenie odyńca stworzonego ze złota. W Walhalli natomiast kwiat nordyckich wojowników spożywał mięso dzika Sahrimnira w celu pozyskania jego siły. U Słowian połabskich istniało podanie mówiące o olbrzymim, straszliwym odyńcu. Gdy miała zbliżać się wojna, zwierzę to tarzało się w kałuży.
Dzika spotkać można także w legendzie o powstaniu Kielc. Według tej legendy nazwa tego miasta pochodzi od dorodnych kłów wielkiego stworzenia – prawdopodobnie dzika. Ku pamięci tej historii w sercu Kielc do dziś znajduje się pomnik dzika, noszący wdzięczny pseudonim „Kiełek”. Sylwetkę dzika również uwidoczniono na kilku polskich znaczkach pocztowych.
Pierwsze okręty bojowe miały na dziobach wyrzeźbiony wizerunek dzika, ponieważ ryje on ziemię, podobnie jak statek ryje fale. Zwierzę to było także symbolem króla Ryszarda III. Dodatkowo, na znak gościnności umieszczano łeb dzika nad drzwiami wielu oberży.
Grafika w nagłówku przedstawia fragment obrazu “Pies myśliwski i dzik” pędzla Carla Friedricha Deikera.
