Wikingowie, słowo brzmiące niezwykle i tajemniczo, to postacie z fascynującej epoki, która wciąż budzi ciekawość wielu ludzi na całym świecie. Kiedy żyli Wikingowie i gdzie dokładnie się osiedlali Ci nieustraszeni odkrywcy? Przygotujcie się na podróż w czasie, aby poznać historię tej fascynującej cywilizacji, która pozostawiła trwały ślad w historii ludzkości.
Era Wikingów: Kiedy to się zaczęło?
Początek epoki Wikingów datuje się na okres około roku 800, choć dokładna granica czasowa jest trudna do ustalenia. Ten okres, który trwał do około 1050 roku, miał ogromne znaczenie dla historii Skandynawii i nie tylko. Czasy Wikingów przyniosły ze sobą wiele ważnych zmian, które ukształtowały przyszłość nie tylko regionu, ale i całej Europy.
Początkowo Wikingowie, a właściwie Normanowie, żyli w terenach obejmujących dzisiejsze kraje Skandynawii: Danię, Norwegię i Szwecję. Jednakże ich długie wyprawy i kolonizacja rozciągnęły się na wiele innych obszarów, w tym Finlandię, Rosję, Anglię, Islandię, Grenlandię, Wyspy Owcze, kraje bałkańskie oraz nawet – według niektórych źródeł – części Ameryki.
Gdy nie było dzisiejszych granic – gdzie mieszkali Wikingowie?
W epoce Wikingów znane nam dzisiaj granice państwowe nie istniały. Tereny Skandynawii były podzielone między różne grupy władzy, a sytuacja polityczna zmieniała się dynamicznie. Na przykład, na kamieniu runicznym w Jellinge, Harald, jeden z nordyckich władców, nazywał siebie królem zarówno Danii, jak i Norwegii. Pod koniec epoki Wikingów, południowo-zachodnia Szwecja również podlegała duńskim królom. Podobnie, pewne części Anglii znajdowały się pod kontrolą duńską przez pewien okres czasu.
Skąd pochodzili nordyccy wojownicy?
Wikingowie pochodzili przede wszystkim z Danii, Norwegii i Szwecji. To z tych terenów wyruszyli w niezapomniane wyprawy w poszukiwaniu nowych lądów i bogactw. Jednak ich wpływ na historię i kulturę sięga dalej niż granice Skandynawii. Wikingowie założyli osady i miasta na terenach, które dzisiaj nazywamy Finlandią, Rosją, Anglią, Islandią, Grenlandią, Wyspami Owczymi, krajami bałkańskimi i Ameryką.
Należy zaznaczyć, że skandynawska ludność wczesnego średniowiecza słynie z Wikingów, a oni z kolei słynęli z łupieżczych wypraw. Większość ludności zajmowała się jednak rolnictwem oraz kupiectwem. Dlatego większość z nich zamieszkiwała tereny wiejskie, grody oraz porty.
Czy Wikingowie naprawdę nazywali się Wikingami?
Słowo “Wiking” jest dobrze znane z wielu źródeł historycznych, ale warto wiedzieć, że samo to słowo istniało już przed epoką Wikingów. Według niektórych źródeł, odnaleźć je można w starych księgach anglosaskich i na nordyckich kamieniach runicznych. Słowo “Wiking” miało odnosić się do ludzi z regionu Viken w Szwecji. Historycy z Muzeum Narodowego w Kopenhadze sugerują, że właściwe określenie dla dzisiejszego rozumienia Wikingów to Normanowie. Inna teoria wskazuje na pochodzenie nazwy od rzeczownika viking, które oznacza wyprawę zamorską. Osoby wyruszające na tą wyprawę w końcu same zaczęły być tak nazywane – vikingr, znaczy Wikingowie.
Co mówi Wiking?
Wikingowie używali języka, który nazywali “dansk tunge” – dosłownie “językiem duńskim”. Niemniej jednak ten język, który był bliski dzisiejszemu islandzkiemu i farerskiemu, różnił się znacząco od duńskiego, który znamy. Wikingowie byli nie tylko łowcami i wojownikami, ale także handlowcami. Dlatego to właśnie handel przyczynił się do powstania miast, które istnieją do dziś w Danii: Odense, Roskilde, Ribe czy Aarhus.
Język używany przez Wikingów stał się najpopularniejszym językiem europejskim około roku 1000. Posługiwano się nim nie tylko w krajach nordyckich, ale także w Ameryce i Rosji. Później, gdy potęga Skandynawii osłabła, języki południowe zaczęły wpływać na języki skandynawskie.
Dzisiaj jednak możemy odnaleźć wiele słów pochodzących z języka Wikingów, przykładowo w języku angielskim. Szacuje się, że około 2% słów w języku angielskim pochodzi z języka dansk tunge.
Alfabet runiczny
Wikingowie posiadali swój własny alfabet runiczny, znany jako “fuþark.” To specyficzny alfabet zawierający 16 znaków. Runy były używane do zapisywania informacji na różnych nośnikach, takich jak drewno, kamień czy żelazo. Z tego powodu litery runiczne mają charakterystyczny, ostry charakter – z powodu materiałów piśmienniczych nie były zaokrąglane. Wiele z tych notatek przetrwało w postaci kamieni runicznych lub deseczek na terenie Danii i południowo-zachodniej Szwecji.
Pora na viking
Epoka Wikingów to fascynujący okres w historii, który pozostawił wiele dziedzictwa, zarówno w języku, jak i kulturze. Wikingowie, choć znani z łupieżczych wypraw, byli także rolnikami i handlowcami, którzy wpłynęli na historię wielu regionów. Ich wpływ na języki europejskie, zwłaszcza na język angielski, pozostaje widoczny nawet dzisiaj. Dlatego epoka Wikingów pozostaje źródłem niekończącej się fascynacji i inspiracji dla wielu ludzi na całym świecie.