Latawce i latawice to w mitologii słowiańskiej demoniczne istoty powietrzne. Były one złośliwe, a także niezwykle niebezpieczne, jako że dysponowały znaczną potęgą oraz kontrolą nad naturą. Demony te opisywano jako duże i niezwykle szybkie stworzenia o przerażającym wyglądzie. Ich ciała pokrywały łuski lub pióra, a głowy zdobiły rogi. Latawce i latawice miały możliwość wzbijania się w powietrze dzięki swoim olbrzymim skrzydłom, a także sile wiatru.
Pochodzenie demonów jest, jak w wielu przypadkach, tragiczne. Były to dusze poronionych, a więc nieochrzczonych dzieci. Według wierzeń słowiańskich, latawce związane były z naturą i żywiołem powietrza. Często uważano je za oznaki nadchodzącej burzy lub zmiany pogody. Miały również zdolność kontrolowania pogody i wpływania na nią, co czyniło je niebezpiecznymi, szczególnie jeśli miały ochotę działać wbrew ludziom.
Latawce i latawice były znane z podejmowania takich działań. Mogły porywać ludzi, zabijać zwierzęta lub wywoływać inne nieszczęścia. Według legend, latawce i latawice często pojawiały się w okolicach cmentarzy i grobów, gdzie szukały pożywienia. Mogły również porywać dzieci w nocy i znikać z nimi bez śladu. Aby chronić się przed latawcami i latawicami, Słowianie stosowali różne sposoby, takie jak rysowanie symboli ochronnych na domach, noszenie amuletów i talizmanów, lub palenie kadzidła. Wierzono, że te środki mogą odstraszyć te demoniczne istoty i chronić przed ich szkodliwym działaniem.
Od nazwy tych demonów prawdopodobnie pochodzi dzisiejsze określenie popularnej dziecięcej zabawki, z której korzystać można jedynie w czasie znacznych wiatrów.
Grafika w nagłówku przedstawia wyobrażenie latawca autorstwa Patrycji Podkościelny.
