Demony nękały dawnych Słowian pod najróżniejszymi postaciami – zarówno męskimi, jak i kobiecymi. Do tych drugich należały strzygi.
Strzygi prawdopodobnie pochodzą od rzymskich demonów kobiecych żywiących się krwią, którą cechą charakterystyczną były ptasie szpony. Ich sposób działania był podobny do wielu innych stworów w ludowych wierzeniach – stąd możliwe, że były tożsame z upiorami, wieszczycami i strzygoniami.
Za strzygi uważano wiele osób. Były to między innymi ludzie, którzy urodzili się ze zrośniętymi brwiami, drugim szeregiem zębów lub dwoma sercami. Za demony uważano również noworodków z zębami, starców mówiących do siebie i lunatyków. Gdy podczas epidemii chowano ludzi żywcem, nielicznym udawało się wykopać – oni również piętnowani byli mianem strzyg.
Rozpoznane strzygi przeganiano z ludzkich siedzib. Według legend, wysysały one krew, wyżerały wnętrzności i nocami przyjmowały postać sów. Zazwyczaj szkodziły zbłąkanym przechodniom, ale również członkom własnej rodziny lub innym, którzy wyrządzili im krzywdy za życia. Zdarzało się, że nocami strzygi wracały do swoich domostw i wykonywały dawne obowiązki. Wszelkie niewyspanie, bladość czy osłabienie rodziny zrzucano właśnie na strzygi.
Aby zmarły człowiek nie przeistoczył się w upiora, należało pochować go tworzą do dołu oraz z przepaską na oczach. Innym sposobem było przywalenia pochówku kamieniem. Gdy już przeistoczenie nastąpiło, strzygę można było zająć, wkładając drobne przedmioty do trumny. Aby wyrządzić jej krzywdę, konieczne było zabicie w kościelny dzwon, wbicie kołka lub gwoździ w ciało albo wymierzenie policzka lewą ręką.
Grafika w nagłówku przedstawia postać strzygi wykorzystaną w grze Gwint: Wiedźmińskiej Grze Karcianej.
